Zing, vecht, huil...
Evean Inzicht, juni 2009
Ik woon vlakbij het Dr. Sarphatihuis, een typisch Amsterdams verpleeghuis met bewoners uit alle lagen van de bevolking. Iedere bewoner bepaalt zelf hoe zijn dag eruit ziet; dat is een basisrecht in dit verpleeghuis. Overdag scholen zwervers samen voor de ingang om met een invalide drinkebroer bier te drinken. Ondertussen, in de tuin aan de gracht, verbeiden oude mensen soezend hun tijd in de lentezon.
De bekendste bewoner is Ramses Shaffy. Sinds 7 jaar woont hij daar, vermoedelijk vanwege Korsakov, hoewel dat nooit officieel is vastgesteld. ’s Avonds zat hij op zijn vaste stek in de pizzeria verderop, dronk er zijn wijn en sinds het rookverbod zat hij tot laat in de avond buiten te roken. Ik groette hem altijd, hij zwaaide hartelijk lachend terug. Soms hielp ik hem wanneer hij verward op het terras van de belendende snackbar was beland en om zich heen zocht naar herkenningspunten…
De laatste tijd zie ik hem niet meer, hij schijnt ernstig ziek te zijn.
Laatst liep ik op een mooie lentemiddag met mijn geliefde langs het verpleeghuis. Uit de hal klonk een liedje … let your light shine…maybe the answer is just this simple song…
Mijn vriendin maakte een stekelige opmerking over dit lied. Haar eigen liedje was in de songfestivalwedstrijd gesneuveld. Drie zelfbenoemde ‘Toppers’ zouden, verkleed als glimmende palingen, met een lied van oppertopper Gordon goud gaan halen in Moskou, maar de achterdeur naar de finale bleek al een brug te ver…
Ik vertelde mijn geliefde dat hier de ware Topper van het Nederlandse lied zijn laatste dagen slijt. Ik neuriede zachtjes wat regels van een prachtig Shaffy-lied…Voor degene in een schuilhoek achter glas... Voor degene met de dichtbeslagen ramen…
Diezelfde avond liep ik, alleen ditmaal, opnieuw langs het Sarphatihuis. Buiten was het donker en doodstil. Binnen scheen nog licht. En daar zag ik hem staan. Midden in een helverlichte lege ruimte stond de zanger voor zich uit te staren. Roerloos. Alsof hij in zijn eigen lied gevangen was….Voor degene die dacht dat-ie alleen was…Moet nu weten, we zijn allemaal samen
In het schelle licht de broze gestalte van deze grootse artiest, zijn vlassige haar doorschijnend als engelenhaar. In mijn hoofd klonk zacht schrijnend het refrein.
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder…
